Η ταινία μυστηρίου “Έγκλημα στον Νείλο” (Death on the Nile) κυκλοφόρησε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στους κινηματογράφους μετά από πολλές αναβολές και μας χάρισε λίγη από την αίγλη της Αιγύπτου του 1937. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ηρακλή Πουαρό αλλά και στην στην σκηνοθεσία, ο Kenneth Branagh μαζί με τους Annette Bening, Russell Brand,Dawn French, Gal Gadot, Armie Hammer, Rose Leslie, Emma Mackey, Sophie Okonedo, Jennifer Saunders, και Letitia Wright, ταξιδεύουν στα νερά του μαγευτικού νείλου, εξερευνώντας την τοπική ομορφιά της Αιγύπτου. Ενώ βρίσκεται σε διακοπές στον Νείλο, ο Ηρακλής Πουαρό πρέπει να ερευνήσει τη δολοφονία μιας νεαρής κληρονόμου. Η χλιδάτη κρουαζιέρα του πάνω σε ένα λαμπερό ατμόπλοιο του ποταμού μετατρέπεται σε μυστήριο και αναζήτηση του δολοφόνου όταν ο υπέρλαμπρος μήνας του μέλιτος ενός νεόνυμφου και άκρως ερωτευμένου ζευγαριού διακόπτεται τραγικά. Με φόντο ένα επικό τοπίο με ονειρικά σκηνικά της αιγυπτιακής ερήμου και τις μαγευτικές πυραμίδες της Γκίζας, αυτή η ιστορία αχαλίνωτου πάθους και ζήλιας παρουσιάζει μια ελίτ κομψών ταξιδιωτών, αρκετές ανατροπές και ψήγματα στοιχείων για να μπορέσει το κοινό να μαντέψει τον δολοφόνο. Ως Πουαρό, ο Branagh έχει μια διαφορετική ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο ως ένας ντετέκτιβ που είναι περήφανος για την ικανότητά του να λύνει εγκλήματα, αλλά εξακολουθεί να είναι εξοργισμένος με αυτά. Ο Branagh αφήνει να εννοηθεί μια θλίψη πίσω από το μουστάκι του, ενώ το cast είναι γεμάτο αξιοσημείωτες ερμηνείες. Ο Simon Doyle είναι ένας χαρακτήρας που πρέπει να μεταφέρει εξίσου γοητεία και απειλή, κάτι στο οποίο ο Hammer έχει επιτύχει σε άλλες ταινίες, όμως τα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί τα τελευταία χρόνια δημιουργούν ένα άβολο συναίσθημα. Παρόλο που το όραμα του Branagh είναι όμορφα παρουσιασμένο, απαρτίζεται από ένα πολύ μεγάλο cast, που αφήνει υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες υπανάπτυκτους και έναν πολύ αργό ρυθμό που μπορεί να κάνει τους θεατές να αισθάνονται ότι έχουν παγιδευτεί στο πλοίο με όχι καλό τρόπο. Σε μεγάλο βαθμό πιστή στο μυθιστόρημα, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, η προσαρμογή του Branagh από το σενάριο του Michael Green κάνει αρκετές αλλαγές που δίνουν την αίσθηση συνέχειας με την προηγούμενη ταινία, ενώ τα πρωτότυπα μυθιστορήματα δεν ήταν σε σειρά, και υπογραμμίζουν έναν ταξικό χαρακτήρα στον έρωτα. Σε αυτήν την εκδοχή, για παράδειγμα, η Salome Otterbourne (Sophie Okonedo) είναι τραγουδίστρια των μπλουζ αντί για ρομαντική μυθιστοριογράφος και η ανιψιά/μάνατζέρ της Rosalie (Letitia Wright) είναι ερωτευμένη με τον Bouc σε μια σχέση που η μητέρα του Bouc δεν εγκρίνει λόγω της φυλής της Ροζαλί. Η ταινία αν παραβλέψουμε μερικά κακά CGI είναι οπτικά όμορφη και ευχάριστη στο μάτι. Παρόλο που είναι σεταρισμένη στο 1937 τα κοστούμια δεν είναι ακριβώς ιστορικά ακριβή, όμως ο Paco Delgado, ο σχεδιαστής των κοστουμιών, και η ομάδα του αντλήσανε έμπνευση από τα περιοδικά Vogue της δεκαετίας του ‘30. Τα περισσότερα από αυτά είναι ραμμένα και βαμμένα στο χέρι, ώστε να είναι πιο κοντά στην αυθεντικότητα, ενώ τα χρώματα δεν είναι τυχαία επιλογή καθώς αντικατοπτρίζουν τα θέλω, τα κίνητρα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, καθώς και την εξέλιξή τους μέσα στην ταινία. Σε γενικές γραμμές είναι μια ευχάριστη ταινία, με αρκετά προβλέψιμο τέλος και όχι και τόσο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ενώ ο Πουαρό του Branagh απλώς στερείται προσωπικότητας. Όπως και η προηγούμενη αξίζει να την δείτε για να απολαύσετε ένα ωραίο μυστήριο. Χωρίς υψηλές προσδοκίες. Αν σας αρέσει το μυστήριο και οι “ποιός το έκανε” ταινίες, αξίζει να την παρακολουθήσετε μόνο και μόνο για ικανοποίηση της περιέργειας.
